ಬೆಂಕಿ ಪಟ್ಟಣ

 ಈಗಿನ ಊರು ಚೆಂದವೋ ಎಂದು. ಒಂದು ನನಗೆ  ಬದುಕನ್ನು ಕಲಿಸಿದ ಊರು.  ಇನ್ನೊಂದು ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟ ಊರು. ಯಾವ ಊರು ಚೆಂದ ಎಂದು ಹೇಳುವುದೇ ಒಂದು ತರಹದ ಜಿಜ್ಞಾಸೆ. ಕಷ್ಟ, ಮತ್ತು ಯಕ್ಷಪ್ರಶ್ನೆ....

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅವರು ಹುಟ್ಟಿದ ಊರೇ ಅವರಿಗೆ ಚೆಂದ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ತಾವು ಎಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂ ಹುಟ್ಟಿದ ಊರಿನ ನೆನಪುಗಳು... ಬಾಲ್ಯದ ಆಟಗಳನ್ನೂ ಯಾರೂ ಮರೆಯಲಾರರು.... ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆ., ಶಾಲೆ,  ಶಿಕ್ಷಕರು, ಗಳಿಸಿದ ಸ್ನೇಹಿತರು, ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಮನೆ, ತಂದೆ,ತಾಯಿ, ಬಂಧುಗಳ ಪ್ರೀತಿ ಎಲ್ಲಾವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಹುಟ್ಟೂರಿನಲ್ಲಿ.  ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಹುಟ್ಟಿದ ಊರಿನ ಜೊತೆಗೆ... ಎಲ್ಲಾವನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಂಡ ನೆಲಸಿದ ಊರಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿಕೊಂಡಾಗ, ಒಂದು ಗುಲಗಂಜಿಯಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿನ ತೂಕವನ್ನು ನಾನು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ನೀಡಿದೆ..

 ಹೀಗೆ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ನೀಡಿ... ನಮ್ಮೂರು ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಊರು ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗಲೇ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಕರೊಬ್ಬರು ನಮ್ಮೂರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಋಣಾತ್ಮಕವಾದ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಮಂಡಿಸಿದರು.

"ನಿಮ್ಮೂರು ಬಿಡಪ್ಪ... ಬೆಂಕಿ ಪಟ್ಟಣ ಇದ್ದಹಾಗೆ....ಕಿಚ್ಚು ಹತ್ತಿಸಿಕೊಂಡು ಯಾವಾಗಲೂ ಕಚ್ಚಾಡಿಕೊಂಡು ಇರುತ್ತೀರಿ,  ಕಡ್ಡಿ ಹಚ್ಚಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡುತ್ತೀರಿ ಅದರ ಕಿಚ್ಚು ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಹಬ್ಬುತ್ತೆ ಎಂದರು"

ನಮ್ಮೂರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಗೆ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಸರವಾಯಿತು. ಬಸವಾಪಟ್ಟಣ ಎಂಬ ಹೆಸರಿಗೆ ಯಾರೋ ಕುಚೇಷ್ಟೆಯ ಬುದ್ದಿ ಇರುವವರು ಹೀಗೆ "ಬೆಂಕಿ ಪಟ್ಟಣ" ಎಂಬ ಪ್ರಾಸ ಪದವನ್ನು ಸೇರಿಸಿರಬಹುದೇ..? ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದೆ.

ಪರ ಊರಿನವರು ಹೀಗೆ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬೆಂಕಿಪಟ್ಣ ಕರೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಕೆಲವು ಕಾರಣಗಳಿವೆ.  ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಒಳ ಜಗಳಗಳಿವೆ, ಗಾಸಿಪ್ ಗಳಿವೆ, ಜನರು ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಕಾಲ್ಕೆರೆದುಕೊಂಡು ಜಗಳ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.  ಹೀಗೆ ಕಿಚ್ಚು ಹಚ್ಚುವಂತಹ ಹಲವು ಸಂಗತಿಗಳು ನಿಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತವೆಯೆಂದು ನಮ್ಮೂರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಪರ ಊರಿನ ಜನ ಏನೇನೋ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದುಂಟು....

ಒಂದು ಸಲ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಪರ ಊರಿನವರು ಹೀಗೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ ಎನಿಸಿತು. ಅಂತಹ ಕೆಲವೂಂದು ಘಟನೆಗಳು ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಅದರಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದ ಬಾಂದವರು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಲಹ ಪ್ರಿಯರು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದೆನೋ....!!! ನಮ್ಮ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವಂತಹ  ದಿಂಡಿ ಉತ್ಸವ, ಹೊರಬೀಡಿನ ಹಬ್ಬ, ಮತ್ತು ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಸಭೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಸೇರಿದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಸದಸ್ಯರಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಗಳು ಶಾಂತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರುವುದೇ ಅಪರೂಪ. ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅತಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ವಿಷಯವನ್ನು ದೊಡ್ಡದು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಭಯಂಕರವಾದ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ನಡೆಯುವ ಚರ್ಚೆಗಳು ಬರುಬರುತ್ತಾ ತೀಕ್ಣ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಶಿವನ ತಾಂಡವದಂತೆ ರುದ್ರ ನೃತ್ಯವೇ ನಡೆದು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಬಹುದಿನಗಳಿಂದಲೂ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವಂತಹ ಸೇಡಿನ ಜ್ವಾಲೆಯು ಇಲ್ಲಿ ಜಗಳದ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತದೆ...

ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ   ಎರಡು ಸಾವಿರ ಇಸ್ವಿಯ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಲ ಭಯಂಕರವಾದ ಸಭೆ ನಡೆಯಿತು. ಆ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಸಮುದಾಯದ ಭಾಂದವರೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿದ್ದರು. ಸಂತೋಷದಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಚರ್ಚೆ ಬರು ಬರುತ್ತಾ ಉಗ್ರ ರೂಪ ಪಡೆಯಿತು. ಸಮಾಜದ ಮುಖಂಡರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ವಯಕ್ತಿಕವಾದ ಸೇಡಿಗಾಗಿ ಜಗಳ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸಮಾಜವನ್ನು ಇಬ್ಬಾಗವನ್ನಾಗಿ ಹೊಡೆದರು. ಒಂದು ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದವರು ಮತ್ತೊಂದು ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ಮನೆಯ ಯಾವುದೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಮದುವೆ ಮುಂಜಿಯಂತಹ ಸಮಾರಂಭಗಳಿಗೆ ಕಾಲಿಡುವಂತಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಸುಗ್ಗಿವಾಜ್ಞೆಯನ್ನು ಆಯಾ ಪಂಗಡಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮುಖಂಡರು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿದರು. ಮೊದ ಮೊದಲು ಈ ಕಾನೂನು ಬಹು ಶಿಸ್ತುಬದ್ಧವಾಗಿ ಪಾಲಿನೆಯಾಯಿತು. ಆದರೆ ಕೆಲವು ವಿದ್ಯಾವಂತರು ಯುವಕರು ಸುಮ್ಮನಿರಲಿಲ್ಲ.  ಬಹುದಿನಗಳಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದ ಗೆಳೆತನವನ್ನು ಯಾರೋ ಮಾಡಿದ ಪೂರ್ವಗ್ರಹ ಪೀಡಿತವಾದ ಇಂತಹ ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ. ಅವರ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋದರು. ಮದುವೆಗಳಿಗೆ ಹಾಜರಾದರು. ಹಿರಿಯರ ಈ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಎಂದಿನಂತೆಯೇ ಇರಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಬೇರ್ಪಡೆಯಾದ ಸಮಾಜಗಳು ಒಗ್ಗೂಡಿದವು..... 

ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ..ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳು ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರಿವೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಘಟನೆಗಳು ಕೇಳಲು ನಗುವನ್ನು ಉಕ್ಕಿಸುತ್ತವೆ. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ  ಮುಂದಾಳತ್ವ ವಹಿಸಿ ಒಳ್ಳೆ ಬನ್ನೂರು ಕುರಿ ಕಡಿಸಿ ಹಬ್ಬ ಚನ್ನಾಗಿ ನಡೆಯಲು ಸಹಕರಿಸಿದ ಎನ್ನಿ. ಮಟನ್ ಸರಿಯಾಗಿ ಬೆಂದಿಲ್ಲವೆಂದು ಜಗಳ ತೆಗೆಯುತ್ತಾರೆ. ದಿಂಡಿ ಉತ್ಸವದ ಲೆಕ್ಕ ಸರಿಯಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಕ್ಯಾತೆ ತೆಗೆಯುತ್ತಾರೆ.  ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಊಟಬಡಿಸಿಲ್ಲವೆಂದೋ...... ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಉಳಿದ ಸಿಹಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ವಿತರಣೆ ಆಗಿಲ್ಲವೆಂದೋ.... ಸಮಾಜದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ  ಅತಿಯಾಗಿ ಮುಂದಾಳತ್ವ ವಹಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಎಂದೋ..... ಹಿರಿಯರೇನಾದರು ಇದ್ದರೆ ತನಗೆ ಸಿಗಬೇಕಾದ ಗೌರವಗಳು ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದೋ.....ಹೀಗೆ ಜಗಳಕ್ಕೆ ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳು.. ಈ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹತ್ತಿರದಿಂದಲೇ ವೀಕ್ಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಪರವೂರಿನ ಬಾಂಧವರು ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬೆಂಕಿಪಟ್ಣ ಎಂದು ಅನ್ವರ್ಥನಾಮವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿರಬಹುದು....

ಆದರೆ ಈ ಮಾತನ್ನು ನಾನು ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾವ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಜಗಳವಿಲ್ಲ ಹೇಳಿ. ಹಳ್ಳಿ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಇಂತಹ ನೂರಾರು ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದೇ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ನಿಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲವೇ...? ನಮ್ಮೂರಿನ ಬೇರಿನಿಂದ ಪಸರಿಸಿದ ರಂಭೆ ಕೊಂಬೆಗಳು ಸುತ್ತಲೂ ನೂರು ಕಿ. ಮೀ. ವರೆಗೂ ಹಬ್ಬಿವೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಇತರರು ಆಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಹಜವೇ..

ಸುಂದರವಾಗಿರುವ ನಮ್ಮೂರನ್ನು ಯಾರೋ ಬೆಂಕಿಪಟ್ಟಣ ವೆಂದು ಕರೆದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ನಮ್ಮೂರು ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗದು. ಸ್ವಲ್ಪ ಜನಕ್ಕೆ ನಮ್ಮೂರು ಬೇಸರ ತರಿಸಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ನಮ್ಮೂರನ್ನು ಮತ್ತು ನಮ್ಮೂರಿನ ಪರಿಸರವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಆಧುನಿಕ ನಗರವಾಸಿಗಳೆಂದು ಕರೆಸಿಕೊಂಡ ಜನ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಸುತ್ತಲೂ ಹಸಿರಾದ ಪ್ರಕೃತಿ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಸವಿದು....

 'ವಾವ್ ವಾಟ್ ಎ ಬ್ಯೂಟಿಫುಲ್'.....

  ಎಂದು ಉದ್ಘರಿಸಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ನನ್ನ ಕವಿಯಾರೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಸಂತೋಷ ಪಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಸವಿಯಲೂ ಸಹ ಸುಂದರ ಮನಸ್ಸಿರಬೇಕು. ನಾವು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ ಸುಂದರವಾಗಿರಬೇಕು. ನಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ ಮತ್ತು ಯೋಚನೆಗಳು ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಿದ್ದರೆ ನಾವು ನೋಡುವ ವಸ್ತುವೂ ಸಹ ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವೇ ಕಳಪೆಯಾಗಿದ್ದರೆ ನಾವು ನೋಡುವ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಗಳು ನಮಗೆ ಕೆಟ್ಟದ್ದಾಗಿಯೇ ಕಾಣುತ್ತದೆ.  

ನೀವು ಗಾಜಿನ ಮನೆಯನ್ನು ಹೊಕ್ಕ ನಾಯಿಯ ಕತೆಯನ್ನು ಕೇಳಿರಬೇಕು. ಗಾಜಿನ ಮನೆಯನ್ನು ಹೊಕ್ಕ ನಾಯಿಗೆ ಗಾಜಿನ ಗೊಡೆಯ ಸುತ್ತಲೂ ತನ್ನದೇ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ...!!! ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ನಾಯಿಗಳೇ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾಯಿಯು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಬೊಗಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಆದರೆ ಈ ನಾಯಿಗೆ ಗಾಜಿನ ಗೋಡೆಯ ನಾಯಿಯೇ ತನಗಿಂತಲೂ ಜೋರಾಗಿ ಬೊಗಳಿದಂತೆ ಕಂಡಿತು. ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಚಂಗನೆ ಜಿಗಿದು ಎದುರು ಗೋಡೆಯ ನಾಯಿಯನ್ನು ಕಚ್ಚಿತು. ಪರಚಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿತು. ಗಾಜಿನ ಗೊಡೆಗೆ ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆದು ಹೊಡೆದ ಕಾರಣ ನೋವಿನಿಂದ ನೆಲಕ್ಕುರುಳಿತು. ಕೊನೆಗೆ ಸತ್ತು ಹೋಯಿತು... ಆನಂತರ ಇನ್ನೊಂದು ನಾಯಿ ಗಾಜಿನ ಮನೆಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿತು. ಗಾಜಿನ ಗೋಡೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡ ತನ್ನದೇ ಪ್ರತಿಬಿಂಬದ ನಾಯಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಬಾಲ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿತು. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆದು ಗಾಜಿನ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಿತು...ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿದ ನಾಯಿ ಬದುಕುಳಿಯಿತು. ದ್ವೇಷ ಅಸೂಯೆಯಿಂದ ಒಳ ಹೊಕ್ಕ ನಾಯಿ ಕೊನೆ ಉಸಿರೆಳೆಯಿತು. 

ನಮ್ಮೂರು ಸಹ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಗಾಜಿನ ಮನೆಯಂತೆಯೇ ಪ್ರೀತಿ ಅಸೂಯೆಯಿಂದ ಒಳಬಂದ ಜನರಿಗೆ ಬೊಗಸೆ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ದ್ವೇಷ ಮತ್ಸರದಿಂದ ಬಂದರೆ ನಿಮ್ಮದೇ ಪ್ರತಿರೂಪ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಗಳಿಗೆ ಈ ಗಾಜಿನಮನೆ ಏನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ ಹೇಳಿ...?

 ಯಾರು ಏನಾದರೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ದೃಷ್ಷಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಈ ಜಗಳಗಳೆಲ್ಲಾ ಪ್ರೀತಿಯ ಜಗಳಗಳೇ. ಎಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಅತಿಯಾಗಿ ನೆಲಸಿರುತ್ತದೆಯೋ ಅಲ್ಲಿ ಕಲಹಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಸುಖ ದುಃಖಗಳು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವೋ ಕಲಹ ಪ್ರೀತಿಗಳು ಅಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯ...

ನಮ್ಮೂರಿನ ಜನ ತೋರುವ ಪ್ರೀತಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದುದು. ಮೊನ್ನೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಲೇಬೇಕಾದ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದಿತು. ತಂದೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಮರಣ ಹೊಂದಿದರೂ ಸಹ ದಹನ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ನಮ್ಮೂರನ್ನೇ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು. ನಮ್ಮೂರು ತಲುಪಿದ ಕೂಡಲೇ ಅಂತಿಮ ದರ್ಶನಕ್ಕಾಗಿ ಮನೆಯ ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿದೆವು. ಸಂಸಾರದ ಎಲ್ಲಾ ಜಂಜಾಟಗಳನ್ನು ತೊರೆದು ಮಲಗಿದ್ದ ತಂದೆಯ ತಲೆಯ ಬಳಿ ದೀಪವೊಂದು ಮಂದವಾಗಿ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರೊಬ್ಬರು ನನ್ನನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ "ಇಂದಿನಿಂದ ಮನೆಯ  ಜವಬ್ದಾರಿಗಳು ನಿಮ್ಮದು. ನೀವು ಕರ್ತೃಗಳಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿರಿ. ನಿಮ್ಮ ತಂದೆ ತಾಯಿ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳೆಲ್ಲೂ ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಹೊಣೆ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮೇಲಿದೆ.  ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅನುಕಂಪ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸುವ ಸನ್ನಿವೇಶವದು. ಆದರೆ ಅವರ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡು ಬಂತು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೂ ಅವರು ನಮ್ಮ ಬಾಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು. ಅವರ ಪರಿಪಕ್ವವಾದ ದೃಷ್ಟಿ ಸಂದ ಜೀವದ ಕಡೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬದುಕಿ ದುಡಿಯಬೇಕಾದ ಜೀವದ ಕಡೆಗೆ ಇತ್ತು. ಸಾವು ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ, ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯೆಂದರೆ ಜೀವನ. ತಂದೆ ಸತ್ತ ದುಃಖಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಂಧುಗಳು ತೋರಿದ ಸಹಾನುಭೂತಿ, ಉತ್ತರ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ನಡೆಯುವಾಗ ಅವರು ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಕೊಟ್ಟ ಬೆಂಬಲ, ಅವರ ಹಿತ ನುಡಿಗಳು ... ಇವೆಲ್ಲಾ ಅಚ್ಚಳಿಯದೇ ನಿಂತಿವೆ...

ಹುಟ್ಟಿದ ಊರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವುದು ಸಹಜವೇ ಎಂದು ನೀವು ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಜರೆಯಬಹುದು. ನಮ್ಮೂರು ನಮಗೆ ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಬೇಸರ ತರಿಸುವುದೂ ಉಂಟು. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಾನು ನೆಲಸಿದಾಗ ಇದ್ದ ನಮ್ಮೂರಿನ ಚಿತ್ರಣಕ್ಕೂ .. ಈಗಿನ ವಾಸ್ತವ ಚಿತ್ರಣಕ್ಕೂ ಸಾಕಷ್ಟು ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳು ಕಂಡಾಗ ನಮ್ಮೂರು ನಮಗೆ ರುಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಕಳೆದ ಗೆಳೆಯರು ಸಿಗದಿರಬಹುದು. ಸಿಕ್ಕರೂ ಮೊದಲಿನ ಆತ್ಮಿಯತೆಯಾಗಲಿ, ಸಂತೋಷವಾಗಲಿ ಅವರಲ್ಲಿ ಕಾಣದೇ ಇರಬಹುದು.

ಮೊನ್ನೆ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯ ನಮ್ಮೂರಿಗಿಂತಲೂ ವಾಸ್ತವದ ನಮ್ಮೂರು ಸಾಕಷ್ಟು ಬದಲಾದಂತೆ ಕಂಡಿತು. ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯ ಊರು ವಾಸ್ತವದಿಂದ ದೂರವಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದೊಡನೆ ಊರು ಸಹ ನನ್ನ ಮನಸಿನಿಂದ ದೂರವಾಗುತ್ತಿದೆಯೇನೋ ಎಂದೆನಿಸಿತು.ನಮ್ಮೊಡನೆ ಅಂದು ಬೆರೆತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲವು ಗೆಳೆಯರು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಉದ್ಯೋಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಊರುಗಳನ್ನು ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಹಿಂದೆ ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಸೆಳೆದಿದ್ದ ಅನುಭವಗಳು ಕೆಲವು ಮಾಸಿ ಮಂಕಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದವು. ಮನಸ್ಸಿನ ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನೆಲಸಿದ ಆ ನೆನಪುಗಳು ಆಗಾಗ ಮತ್ತೆ ಸ್ಮೃತಿ ಪಟಲದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದರೂ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಹದಿನೈದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದ ಆ ಆತ್ಮಿಯತೆಗಳಾಗಲಿ, ಮಾತುಗಳಾಗಲಿ ಕಾಲವೆಂಬ ಪ್ರವಾಹದಲ್ಲಿ ಕೊಚ್ಚಿ ಹೋಗಿವೆಯೇನೋ ಎನ್ನಿಸಿತು...
ನಮ್ಮೂರಿನ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ದುರ್ಗಾಂಬಿಕ ದೇವಾಲಯವಿದೆ. ನಾನು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡಂತಹ ಆ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಕೆಡವಿ ಹಾಕಿದ್ದರು. ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹೊಸದಾದ ದೇವಾಲಯದ ನಿರ್ಮಾಣ ಕಾರ್ಯ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು.

 ಆ ದೇವಾಲಯದ ಒಳಗೆ ಹೋಗುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಗುಡಿಯಲ್ಲಿ ನೆಲಸಿದ ನನ್ನ ಪ್ರಿಯವಾದ ದೇವತೆ ಸ್ಥಳಾಂತರಗೊಂಡಿದ್ದಳು. ಅಲ್ಲೇ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಂಬಗಳನ್ನು ನೆಟ್ಟು ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಮಂಟಪವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ ಅದರಲ್ಲಿ ದುರ್ಗಾಂಬಿಕೆಯ ವಿಗ್ರಹವನ್ನಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ನನಗೆ ಗುಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ವಿಗ್ರಹ ದೇವತೆಯಲ್ಲ. ಅಥವಾ ದೇವರೆಂದರೆ ವಿಗ್ರಹ ಮಾತ್ರವೇ ಅಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿಯ ಅರೆಗತ್ತಲಿನ ವಾತಾವರಣ, ಸೊಡರುಗಳಿಂದ ಎಣ್ಣೆ ಹರಿದು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪಾಗಿರುವ ಕಂಬಗಳು. ಅಲ್ಲೇ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲಿಟ್ಟಿರುವ ಅರಿಸಿಣ ಕುಂಕುಮದ ಗೊಂಡೆಗಳು, ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಹೊರಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿರುವ ಇತರ ದೇವತೆಗಳ ಪಟಗಳು, ನೇತು ಬಿದ್ದಿರುವ ಗಂಟೆಗಳು. ದೇವಿಯ ಅರ್ಚನೆಗೆ ಪರದೆಯನ್ನು ಎಳೆದು ಪೂಜಿಸುವ ಅರ್ಚಕರು. ಮಂಗಳಾರತಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮೊಳಗುವ ಘಂಟನಾದ, ನಾಸಿಕಕ್ಕೆ ಬಡಿಯುತ್ತಿರುವ ಕರ್ಪೂರ ಊದು ಬತ್ತಿಯ ವಾಸನೆ, ಸರ್ವಾಲಂಕೃತವಾಗಿ ಪೂಜಾ ಸಾಮಾಗ್ರಿಯ ಬುಟ್ಟಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ತರುವ ಮುತ್ತೈದೆಯರು... ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದಂತೆ  ಇರುವಾಗ ನನ್ನ ಪ್ರೇಮ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿಯು ಈ ಎಲ್ಲಾ ದೃಶ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತಂತೆ ಕಂಡಿತು. ಆ ಗರ್ಭ ಗುಡಿಯ ಕತ್ತಲೂ ಸಹ ನನಗೆ ಪ್ರಿಯವಾದದ್ದು. ಅದು ಪರಮಾತ್ಮನ ಸಂಬಂಧದ ಸಂಕೇತ. ನಾವು ಅಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಯಾವುದನ್ನು ಬೆಳಕೆಂದು ಬಾವಿಸುತ್ತೇವೆಯೋ ಅದರಿಂದ ವಿಮುಖವಾಗಿ ಕೆಲಕಾಲ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ತೊಳಲಿದ ಮೇಲೆಯೇ ದೈವ ಸನ್ನಿಧಿಯ ಅರಿವಾಗುವುದು....

ನಮ್ಮೂರಿನ ದುರ್ಗಾಂಬಿಕೆಯು ಉಗ್ರ ರೂಪದ್ದಲ್ಲ. ರಾಕ್ಷಸರ ಸಂಹಾರವಾದ ನಂತರ ಶಾಂತಳಾಗಿ ಪ್ರಸನ್ನಮಯವಾದ ರೂಪ ಧರಿಸಿದಂತೆ ನಗುಮುಖದಿಂದ ನಿಂತಿರುವಳು. ದೇವಿಗೆ ಮಾಡಿಸಿದ ಬೆಳ್ಳಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮತ್ತು ಧರಿಸಿರುವ ಇತರ ಆಭರಣಗಳು ಮಂದವಾದ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿಯೂ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಸಿರು ಸೀರೆಯನ್ನು ಧರಿಸಿ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿದರೆಂದರೆ ಸಾಕ್ಷಾತ್ ದೇವಿಯೇ ಕಣ್ಣಮುಂದೆಯೇ ಪ್ರತ್ಯೆಕ್ಷಳಾದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು. ಊರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ತೊಂದರೆ ಬಂದರೆ ದೇವಿಯು ಕಾಪಾಡಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಊರಿನಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಇಲ್ಲದೇ ಬರಗಾಲ ಬಿದ್ದಾಗ ದೇವಿ ಊರನ್ನು ಕಾಪಾಡಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೇ ಇರಲಿ ಅದನ್ನು ದೇವಿಯ ಸಾನಿಧ್ಯಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ ನಿರುಮ್ಮಳವಾಗುವ ಜನ ಹಲವು ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡದ್ದೂ ಉಂಟು. ನಾಸ್ತಿಕರು ಇವನ್ನೆಲ್ಲಾ ನಂಬದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲಾ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ವು ನಿವಾರಿಸುವ ಶಕ್ತಿಯೊಂದಿದೆ. ನಾವು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದರೆ ನಾವು ಅಧೀನರಾದ ದೇವತೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಭಯ ಅಥವಾ ಭಕ್ತಿಯೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಉತ್ತಮ ಪಥದೆಡೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತದೆ. ಈ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವರೆಲ್ಲರೂ ಅಸ್ತಿಕರೇ. ಈ ಭಯವನ್ನು ಮೀರಿ ದೇವರ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ನಾಸ್ತಿಕನೂ ಸಹ ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ನಿಯಮಗಳಿಗೆ ಬದ್ದನಾಗಿ ನಡೆಯುವುದುಂಟು. ಮನದಲ್ಲಿ ದೇವರ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿದ್ದರೂ ಸಹ ... ಅವನು ಬೆಳಸಿಕೊಂಡ ನೈತಿಕತೆಯ ಹಾದಿಯು ಅವನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಆಸ್ತಿಕನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ನಾಸ್ತಿಕ ಎನ್ನುವುದು ಬಾಹ್ಯ ತೋರಿಕೆಯಷ್ಟೆ. ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿರುವ ಆತನ ಒಳ್ಳೆತನವೇ ದೇವರು. ಹಾಗಾಗಿ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ನಾಸ್ತಿಕರು ಅಂತ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನು ಮರೆತು ಕ್ರೂರವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವವನು ಮಾತ್ರ ನಾಸ್ತಿಕ. ದೇವರ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವವನು ನಾಸ್ತಿಕನಲ್ಲ...

  ಮೊನ್ನೆ ಹೋದಾಗಲೂ ಜಾತ್ರೆಯು ನಾನು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಜಾತ್ರೆಗಿಂತಲೂ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ಕಂಡಿತು. ಬರಿ ಜಾತ್ರೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯರೂ ಸಹ ಬದಲಾಗಿದ್ದರು. ಜಾತ್ರೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಪರಿಚಿತರಾದ ಹಲವು ಸ್ನೇಹಿತರು. ಕೆಲಸ ಎಲ್ಲಿ..? ಸಂಬಳ ಎಷ್ಟು ? ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿರುವುದೆಲ್ಲಿ..? ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ನನ್ನ ತಮ್ಮನಿಗೊಂದು ಕೆಲಸ ನೋಡು..? ಇತ್ಯಾದಿ ಲೋಕಾರೂಢಿಯ ಮಾತುಗಳು ನಡೆದವೇ ವಿನಃ ಮೊದಲಿನಂತೆ ದಿನಾ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಬೆಟ್ಟವನ್ನು ಹತ್ತಿ ಪುಣ್ಯಸ್ಥಳ ಎಂಬ ಹಳ್ಳಿಯವರೆಗೆ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಯಾರೂ ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡುವುದು. ಭದ್ರಾ ನಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಈಜುವುದು. ಪ್ರತಿ ಸೋಮವಾರ ರಾತ್ರಿ ಸೆಕೆಂಡ್ ಷೋ ಸಿನಿಮಾಗೆ ಹೋಗವುದು. ಈ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಯಾವ ಗೆಳೆಯನಲ್ಲಿಯೂ ಉತ್ಸಾಹವಿರಲಿಲ್ಲ. ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಲಸ್ವಾಮಿ ಗಿರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕೀರ್ತನೆ, ಉಪನ್ಯಾಸಗಳಿಗೆ ಬರುತ್ತೀಯಾ ಎಂದು ನನ್ನ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಂದಿನ ಆ ದಿನಗಳೆಲ್ಲಿ ಹೋದವು...? ಆಗಿನ ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲಿ ? ಕಾಲ ಇಷ್ಟೊಂದು ಬದಾಲಾವಣೆ ತಂದೀತೆ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲಾ ಜೀವನ ಎಂಬ ಕಾಲ ಪ್ರವಾಹದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡು ಮೊದಲಿನ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಸಂತೋಷ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕಳೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಕೆಲವು ಗೆಳೆಯರ ಮನೆಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದೆ. ಸಂಸಾರ ಎಂಬ ಜಂಜಾಟದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ ಕೆಲವರು ಕೃತಕ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ  ಬೆಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆಯೇ...? ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಆತಿಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆಯೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ತಿಂಡಿ, ಕಾಫಿ, ಊಟಕ್ಕೇನೂ ಕೊರತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಕೊರತೆ ಇದ್ದದ್ದು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ... ಸಹಜತೆಯಲ್ಲಿ...

ಅಂದು ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಹಾಸ್ಯ, ಅಬ್ಬರ, ಕುಣಿತ, ನಲಿವು, ಈಜು ಈಗ ಬರಿಯ ಕನಸು ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲರೂ ಯೌವ್ವನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮಧ್ಯವಯಸ್ಸನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ ಯೌವ್ವನದ ಆ ಉತ್ಸಾಹಗಳು ಏಕೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಚಿಂತನೆಗೀಡು ಮಾಡಿತು. ಮೊದಲಿನಂತೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಜೀವನವನ್ನು ಲಘು ದೃಷ್ಠಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡುವಂತಹ ಶಕ್ತಿ ಕುಗ್ಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕೃತಕತೆಯೇ ತುಂಬಿತ್ತು. ಕಂಡೊಡನೆ ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರೀತಿ. ಮಾತಿನಲ್ಲೇ ಹಾಸ್ಯ ಚಟಾಕಿ ಹಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಸಹಜತೆ ಈಗ ಅವರಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುವುದೂ  ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಯೌವ್ವನದಲ್ಲಿ, ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿದ ಆ ಸಂತೋಷದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಸಂಸಾರ ನೌಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಲ್ಲಿ ಇವುಗಳನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ಸಹ ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಂದೋ ಕಳೆದ ಸಂತಸದ ಕ್ಷಣಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಾಗೇ ಇರುತ್ತೆ ಅಂದು ಕೊಳ್ಳುವುದು  ತಪ್ಪು. ಜೀವನವೆಂಬುದು ನಾವು ಓದುವ ಪುಸ್ತಕದಂತಲ್ಲ. ಓದಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಮತ್ತೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಕಡೆಯಿಂದಲೇ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಜೀವನ ಹಾಗಲ್ಲ ..ನಾವು ನಿಂತಕಡೆಯಿಂದ ಮತ್ತೆ ಆರಂಭಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಜೀವನ ಚಲಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ನಾನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಜೀವನವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಬಯಸಿದ್ದು. ನನ್ನದೇ ತಪ್ಪು. ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯರು ಇದ್ದಂತೆಯೇ ಇರಬೇಕೆಂದು ಕೊಂಡರೆ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ ಹೇಳಿ. ಕಾಲ ಬದಲಾದಂತೆ ಹೋದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ..ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯ ಚೇಷ್ಟೆಗಳು. ಯೌವ್ವನದಲ್ಲಿಯ ತರಲೆಗಳು, ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮ ಹಾಸ್ಯ ಮುಂತಾದ ಮಾತುಗಳು ಆಯಾ ಹಂತಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತವೆ...

ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ನೋವು ಅನುಭವಿಸುವವನು ಸುಖ ಸಂತೋಷಗಳಿಂದ ವಂಚಿತನಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಏನೇ ಕಷ್ಟಗಳು ಬರಲಿ ನಗು ನಗುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆಯಲು ಬಯಸಿದರೆ ಬಂದ ಕಷ್ಟಗಳೂ ದೂರವಾಗುತ್ತವೆ.  ನೀವು ಮೊದಲಿನಂತೆ ನಗು ನಗುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆದರೂ ಸಹ ನಿಮ್ಮ ಜೀವ, ನಿಮ್ಮ ಶರೀರ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಪ್ರಕೃತಿಯೊಡನೆ ಲೀನವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಥವಾ ಸಂಸಾರದ ಜಂಜಾಟಗಳನ್ನು ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ಕಾಲ ಕಳೆದರೂ ಸಹ ನಿಮ್ಮ ಶರೀರ ಪ್ರಕೃತಿಯೊಂದಿಗೆ ಲೀನವಾಗಲೇ ಬೇಕು. ನೀವು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅತಿಯಾಗಿ ಕಷ್ಟ ಅನುಭವಿಸಿದವರು ಸ್ವಲ್ಪಕಾಲ ಸುಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿಕೊಂಡು ಬರಲಿ ಎಂದು ದೇವರು ನಿಮ್ಮ ಆಯಸ್ಸನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ದೇಹ ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಲೀನ ವಾಗುವುದು ನಿಶ್ಚಿತವೇ ಆಗಿರುವಾಗ ಸತ್ಯದ ಮಾರ್ಗವನ್ನುಸರಿಸುವುದೋ... ಸುಳ್ಳಿನ ಮಾರ್ಗವನ್ನನುಸರಿಸುವುದೋ... ಈ ಹುಟ್ಟು ಸಾವಿನ ಮಧ್ಯ ನಮ್ಮ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ಹೇಗಿರಬೇಕೆಂದು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮಾತ್ರ ನಿಮಗೆ ಸೇರಿರುತ್ತದೆ. ನಗುವವನಿಗೆ ನೂರು ಗೆಳೆಯರು ಅಳುವವನಿಗೆ ನಾಲ್ಕೇ ಗೆಳೆಯರು ಎಂಬ ತತ್ವ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಂಡರೆ ಚೆನ್ನ..

ಊರಿನ ವಿಷಯ ಬಿಟ್ಟು ವಿಷಯಾಂತರ ಮಾಡಿದೆ ಕ್ಷಮಿಸಿ......ನಮ್ಮೂರು ಹಿಂದಿನ ಜನಪದ  ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದಲೂ ದೂರವಾದಂತೆ ಕಂಡಿತು. ನಾನು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಜಾತ್ರೆಯ ವೈಭವೇ ಬೇರೆ..... ಇಂದು ನೋಡುತ್ತಿರು ಜಾತ್ರೆಯ ವೈಭವವೇ ಬೇರೆ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಇಂದಿನ ಜಾತ್ರೆ ನನ್ನ ಮನಸಿಗೆ ರುಚಿಸಲಿಲ್ಲ. ದಂಡೆ ದಂಡೆಯಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾದಂತೆ ಕಂಡಿತು. ಮೊಣಕಾಲಿನ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಪಂಚೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಜಾತ್ರೆಗೆ ಲಗ್ಗೆ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಳ್ಳಿಗರಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಕಂಡಿತು. ಜನಪದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ನೆನಪನ್ನು ತರುತ್ತಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯ ತರುಣರಲ್ಲಿ  ಪಂಚೆಯ ಬದಾಲಾಗಿ ಪಾಶ್ಚ್ಯಾತ್ಯರ ಪ್ಯಾಂಟ್ ಅವರ ಸೊಂಟವನ್ನು ಏರಿ ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಹಳ್ಳಿಗಳು ಸಹ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದ

ದೂರವಾಗುತ್ತಿವೆಯೇನೋ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಘಲ್,ಘಲ್ ಸದ್ಧಿನೊಂದಿಗೆ ಹೇರಳವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿಯನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಕೆಲವು ಮಾತ್ರ ಇದ್ದವು. ಈ ಹಿಂದೆ ನಾನು ನೋಡಿದ ದುರ್ಗಾಂಬಿಕ ಜಾತ್ರೆಯ ಚಿತ್ರಣಕ್ಕೂ ವಾಸ್ತವ ಚಿತ್ರಣಕ್ಕೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ಭಿನ್ನವಾದಂತೆ ಗೋಚರಿಸಿತು. ಅಂದಿನ ಆ ವೈಭವಗಳು, ಜಾತ್ರೆಯ ಗದ್ದಲಗಳು, ಡಳ್ಳು ಕುಣಿತ, ಛದ್ಮ ವೇಷ ಧರಿಸಿದ ವಿರಗಾಸೆಯ ಕಲಾವಿದರು, ತಮಟೆಯ ಸದ್ಧಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವ ಹುಲಿ ಕುಣಿತ, ಈ ಎಲ್ಲವೂ ಕಾಲದ ಮಹಿಮೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾದಂತೆ ಕಂಡವು.  ನನ್ನ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿದ್ದ ಆ ವೈಭವಗಳು ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ದೂರವಾಗುತ್ತಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಇಪ್ಪತ್ತು ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೇ ಉಳಿದಿದ್ದ ಆ ವೈಭವಗಳು ಎಲ್ಲೋ ಕಳೆದು ಹೋಗಿವೆ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಬೌಗೊಳಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮೂರು ಹಾಗೇ ಇದ್ದಿದ್ದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಧಾನ ನೀಡಿತು. ಆ ಜಾತ್ರೆ, ಆ ಬೆಟ್ಟ,  ಬೆಟ್ಟವನ್ನು ಸುತ್ತುವರೆದು ಹರಿಯುತ್ತಿರುವ ಭದ್ರಾ ನಾಲೆ,  ಪವಾಡ ಪುರುಷರೆಂದು ಕರೆದು ಕೊಂಡಿರುವ ಹಾಲಸ್ವಾಮಿಯ ಗಿರಿ, ಗುಂಡಿ ಬಿದ್ದ ರಸ್ತೆಗಳು, ಎಲ್ಲವೂ ನೆನಪಿನ ಚಿತ್ರಣದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯೂರಿದಂತೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಾಲಾವಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಕಂಡವು. ಜಾತ್ರೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಮೆರಗು ಬಂದಂತೆ ಇತ್ತು.....


  ನಾನು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡ ನಮ್ಮೂರಿನ ನೆನಪುಗಳು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಸ್ಪೃತಿ ಪಟಲದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರದಂತೆ ಮೂಡಿತ್ತು, ಬೆಟ್ಟವನ್ನು ಸುತ್ತಿ ಹರಿವ ಭದ್ರಾ ನಾಲೆ, ದುರ್ಗಾಂಗಿಕ ಬೆಟ್ಟ, ಪವಾಡ ಪುರುಷರೆಂದು ಕರೆಸಿಕೊಂಡ ಹಾಲಸ್ವಾಮಿಯವರು ತಪಸ್ಸಿಗೆ ಕುಳಿತ ಗುಹೆ, ಮನಸ್ಸನ್ನು ರಂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಎರಡು ಸಿನಿಮಾ ಟೆಂಟುಗಳು, ಈ ಎಲ್ಲ ಚಿತ್ರಗಳು ಮನಸ್ಸಿನ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಭಿಮಾನದ ಚಿತ್ತಾರವನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದ್ದವು. ಮನಸು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಮ್ಮೂರಿನ ಚಿತ್ರ ಪಟಕ್ಕೆ ಕುಂಚ, ಬಣ್ಣ, ರೇಖೆ, ವಿನ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಗೀಚಿಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ವರ್ಣಮಯವಾಗಿಸಿ ಕೊಂಡಿದ್ದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು. ಅಂದು ಕಂಡ ಈ ವರ್ಣಮಯ ಚಿತ್ರವು ರಂಗು ಮಾಸದೇ ಹಾಗೇ ಇರಬೇಕೆಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಊರು ಮೊದಲಿಗಿಂತಲೂ ಈಗ  ರಂಗು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ ಸಹ ಬಾಲ್ಯದ ಚಿತ್ರಣಗಳು ಮನದಾಳಕ್ಕೆ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿರುವುದರಿಂದಲೋ... ಅಥವಾ ಹಿಂದೆ ಕಂಡದ್ದನ್ನೇ ಕಾಣಲು ಮನಸ್ಸು ಹಾತೋರೆಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದಲೋ ಊರು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣಿಸದಿರಬಹುದು. ಇದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಬಣ್ಣದ ಜಗತ್ತು ಇದ್ದಂತೆ. ಯೌವ್ವನದಲ್ಲಿ ಕಂಡದ್ದಲ್ಲ ನಮಗೆ ಹಿತವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಕನಸುಗಳು ಹುಟ್ಟುವ ಯೌವ್ವನದ  ಉತ್ಕರ್ಷದಲ್ಲಿ ಕಂಡದ್ದೆಲ್ಲಾ ಹಿತವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಯೌವ್ವನದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಸಿನಿಮಾ. ಅಥವಾ ಕೇಳಿದ ಹಾಡುಗಳು ನಮಗೆ ಹಿತವೆನಿಸುತ್ತವೆ.  ಆ ಸಿನಿಮಾ ಅಥವಾ ಸಿನಿಮಾದ ಹಾಡಿನೊಂದಿಗೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಕನಸಿನ ಕನ್ಯೆಯನ್ನು    ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಮರ ಸುತ್ತುತ್ತಾ  ಡ್ಯೂಯೆಟ್ ಹಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಮೂರ್ತ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ನೆಲಸಿದ್ದ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕನ್ಯೆಯೊಬ್ಬಳು ಮೂರ್ತ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾಳೆ.  ಅಪ್ಸರೆಯಂತಹ ಆ ಹುಡುಗಿಗೆ ನಮ್ಮ ಹೃದಯದಲ್ಲೊಂದು ಸ್ಥಾನ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಹಾಡು.. ಹಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಹುಡುಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ಮನದೊಳಗೆ ರಂಗು ರಂಗಿನ ಚಿತ್ತಾರವನ್ನು ಮೂಡಿಸಿ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಿತವಾದ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸುತ್ತವೆ. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಾವು ಯೌವ್ವನಗಳಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಹಾಡುಗಳೆ ನಮಗೆ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಮುದ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಇಳಿ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಆ ಹಾಡು ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡದೇ ಬಿಡದು. ಏಕೆಂದರೆ ಆ ಹಾಡಿನೊಂದಿಗೆ ಅಂದಿನ ನಮ್ಮ ಕನಸುಗಳು ಬೆರೆತಿರುತ್ತವೆ.  ಅಂದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಿತ ನೀಡಿದ ಆ ಕನಸಿನ ರಾಜಕುಮಾರಿಯೂ ಅಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನೆಲೆಸಿರುತ್ತಾಳೆ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಯೌವ್ವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಕೇಳಿದ ಈ ಹಾಡುಗಳು ನಮಗೆ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಮುದ ನೀಡುತ್ತವೆ.  ಇದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮನಸು ಯಾವುದೋ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ತೇಲಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟೊಂದು ಹಿತವನ್ನೂ, ಮುದವನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸಿದ ನಾವು ಆ ಹಾಡುಗಳನ್ನೂ ಮತ್ತು ಆ ಕನಸುಗಳನ್ನೂ ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ವೃದ್ದಾಪ್ಯದ ಹಂತವನ್ನು ತಲುಪಿದರೂ ಸಹ ಅವರು ಯೌವ್ವನದಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಹಾಡುಗಳನ್ನೇ ನೆನಪಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಈಗಿನ ಯಾವ ಹಾಡುಗಳು ಸಹ ರುಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಕನಸುಗಳಿಲ್ಲದ, ಉತ್ಸಾಹಗಳಿಲ್ಲದ ವೃದ್ದಾಪ್ಯದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಈಗಿನ ಹಾಡುಗಳು ರುಚಿಸುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ...? ಜೊತೆಗೆ ಈಗಿನ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಅವರು ..

" ಆಗ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಡುಗಳು ಈಗೆಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಾವು. ಅವತ್ತಿನ ಹಾಡುಗಳೆಂದರೆ... ಅದೇನು ಅರ್ಥ. ಅದೇನು ಸ್ವರ..?

ಎಂದು ಗೊಣಗುತ್ತಾರೆ.

ಇದು ಇಲ್ಲಿಗೇ ನಿಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ಯುವಕರು ಸಹ ತಾವು ಕೇಳಿದ ಹಾಡುಗಳೊಂದಿಗೆ ಇಂದು  ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಚಿತ್ರಣಗಳನ್ನೇ ಮುಂದೆ ವೃದ್ದಾಪ್ಯದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದುಂಟು. ಅವರೂ ಸಹ ತಮ್ಮ ಯೌವ್ವನದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು  ಹೊಗಳಲೇ ಬೇಕು ..ಇಳಿ ವಯಸ್ಸು ತಲುಪಿದಾಗ ಅವರಿಗೂ ಆ ಕಾಲದ ಹಾಡುಗಳು ಹಿತವೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಉತ್ಸಾಹ ಮತ್ತು ಕನಸುಗಳು ಮೂಡದ ಹಂತವದು...

ಊರಿನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ  ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಭಾವನೆಗಳಿರುತ್ತವೆ.  ಅತ್ಯುತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಊರಿನ ನೆನಪುಗಳು ಮುಂದೆ ಹದಿನೈದು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ನಿಮಗೆ ಆ ಚಿತ್ರಣಗಳು ಕಾಣದೇ ಹೋಗಬಹುದು. ಜನರೆಲ್ಲರೂ ಅಪರಿಚಿತರಂತೆ ಕಾಣಬಹುದು. ಊರು ನಿಮ್ಮದಾದರೂ ಅಲ್ಲಿಯ ಜನ ನಿಮ್ಮವರೆಂದಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ಹೊಸ ಮುಖಗಳೇ.  ಅಂದು ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದವರೆಲ್ಲಾ ಇಂದು ಯೌವ್ವನದ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರವನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ನಿಮ್ಮದೇ ಊರಿನಲ್ಲಿ ನೀವು ಅನಾಥರಾದ ಭಾವನೆ ಮೂಡಬಹುದು. ಆಗ ನಿಮಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ನೆನಪುಗಳು ಮರುಕಳಿಸದೇ ಇರಲಾರದು. ನಿಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮತ್ತೆ ಆ ನೆನಪಿನ ಚಿತ್ರಣಗಳು ಮರುಕಳಿಸುತ್ತವೆಯೇನೋ ಎಂದು ಹುಡುಕದೇ ಇರಲಾರದು....

ಮೊನ್ನೆ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಭದ್ರಾ ನಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಈಜಬೇಕೆನಿಸಿತು. 'ಗಂಡಸರ ಮೆಟ್ಟಿಲು' ಎಂದು ಕರೆಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಶಾಂತವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿರುವ ಶೀತಲವಾದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನನ್ನ ದೇಹವನ್ನು ಮುಳುಗಿಸಿದೆ. ಮುಂಜಾನೆಯ ಆ ಚಳಿ ಮತ್ತು ಆ ಶೀತಲವಾದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ಆ ಶೀತಕ್ಕೆ ನಡುಗಿ ಮೈ 'ಜುಂ...' ಎಂದಿತು. ಆ ಮೆಟ್ಟಿಲಿನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವ ದಿಬ್ಬವೊಂದಿದೆ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಆ ದಿಬ್ಬದ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ನಾಲೆಗೆ ಹಾರುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಈಗ ಆ ದಿಬ್ಬದ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ನಾಲೆಗೆ ಹಾರುವ ಉತ್ಸಾಹವಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗಲೂ ಹಲವು ಯುವಕರು ಓಡೋಡಿ ಬಂದು ದಿಬ್ಬದ ಮೇಲೆ ಕಾಲಿಟ್ಟು ಮೇಲಿಂದ ಲಾಗ ಹಾಕಿ ನಾಲೆಗೆ ಧುಮುಕುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೇಲೆಯೇ ಕುಳಿತು ನೀರಿನೋಂದಿಗೆ ಚೆಲ್ಲಾಟವಾಡುತ್ತಾ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ

"ಲೋ ಪಕ್ಕ.... ನಾನ್ ಯಾರು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯ್ತೆನೋ...?"

ಆತನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದೆ.....

"ದೊಡ್ಡ ರಂಗಯ್ಯನ ಮಗ ರಾಮಸ್ಸಾಮಿ ಅಲ್ವೆನೋ...? 

ಆತ ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ನಾಲಿಗೆಗೆ ಬಾರದ ಇಂಗ್ಲಿಷನ್ನು ರಸ್ತೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ದಿನಕ್ಕೆ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಾದರೂ  ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆನ್ನುವುದು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ನಾವು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಬಟ್ಲರ್ ಇಂಗ್ಲಿಷನ್ನು ಕೇಳಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವರು ನಕ್ಕಿದ್ದೂ ಉಂಟು...

" ಯಾಕೋ ಬೆಂಗಳೂರು ಬಿಟ್ಟು ಬಂದೆಂತೆ...? ಹಳ್ಳೀಲಿ ಯಂತ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡ್ತಿಯೋ... ನಿಮ್ದು ಜಮೀನು ಬೇರೆ ಇಲ್ಲ.. ಜೀವನಕ್ಕೆ ಏನು ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀಯಾ...?

ನಾನು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳಿದೆ

"ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಜಂಜಾಟದ ಬದುಕು ಬೇಸರವಾಯ್ತು. ನನಗೆ ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಷ್ಟು ಸಮಾಧಾನ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮೂರಿನ ರಾಜ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸುತ್ತು ತಿರಿಗಿದರೆ ಸಾಕು ಅಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ತೃಪ್ತಿ ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟರೂ ನನಗೆ ಸಿಗದು'

ಅಂದ

'ಜೀವನಕ್ಕೆ....?"

ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ.. 

"ಏನಾದ್ರೂ ದುಡಿಯೋಣ ಅಂತ ಇದ್ದೀನಿ"

ಸ್ವಲ್ಪ ನಿರುತ್ಸಾಹ ದಿಂದ ಹೇಳಿದ

"ಮತ್ತೆ ಮದುವೆ......?"

ನಾನು ಹಾಗೆ ಕೇಳಿದಾಹ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬೇಸರ ಕಂಡಿತು..

"ರಾಂ ಪುರ ದಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿ ಫಿಕ್ಸ ಆಗಿತ್ತು... ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥನೂ ಆಗಿತ್ತು. ಯಾರೋ ಊರಿನವರು ಹುಡುಗ ಓದಿದ್ರೂ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡದೇ ಊರಲ್ಲಿ ಗೂಳಿಯಂಗೆ ತಿರುಗ್ತಾನೆ ಅಂತ ಚಾಡಿ ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಮದುವೆಗೆ ಬೆಂಕಿ ಇಟ್ಟು ಬಿಟ್ರು... ನಮ್ಮೂರು ಬೆಂಕಿಪಟ್ಣ ನೋಡು.. ಅವರು ಯಾರು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾದ್ರೆ ನಾನೂ ಸುಮ್ನಿರಲ್ಲ.. ಬುಡಕ್ಕೆ ಬೆಂಕಿ ಇಡ್ತೀನಿ"

ಸ್ವಲ್ಪ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಹೇಳಿದ 

"ಅಲ್ಲೋ ಊರ ಮೇಲಿನ ಮಮಕಾರದಿಂದ, ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳೋದನ್ನು ಮರೆತೆಯಲ್ಲೋ ದಡ್ಡ... ದುಡಿಯೋ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಆ ಊರು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಈ ಊರು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಜೀವನ ಹೆಂಗೋ ಸಾಗುತ್ತೆ.... ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅವರವರ ಊರಿನ ಮೋಲೆ ಗೌರವ ವಿಶ್ವಾಸಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಹಾಗಂತ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳೋದು ಬೇಡವೇ... ಚಿನ್ನದ ಸೂಜಿ ಅಂತ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಚುಚ್ಚಿ ಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಆಗುತ್ತೇನೋ.... ಸಿಕ್ಕ ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸಾನೂ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದೆ... ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಓದಿಸಿದ ತಂದೆ ತಾಯಿಗೆ ಹೇಗೋ ಸಾಕ್ತೀಯಾ..."

 ಅಂದೆ

ನನ್ನ ಮಾತುಗಳು ಅವನಿಗೆ ಹಿಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಏನೋ ನೆಪ ಹೇಳಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಾಲ್ಕಿತ್ತ....

ಕಾಲಘಟ್ಟಗಳು ದಾಟಿದ ನಂತರವೂ ಊರಿನ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೂ ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ನಮಗೆ ಊರು  ಹಳೆಯದಾದಂತೆ ಜನ ಹೊಸಬರು ಅನ್ನಿಸಬಹುದು.. ನಮ್ಮೂರಿನ ಜನ ನಮಗೆ ಅಪರಿಚಿತರು ಎಂದು ಬಾಸವಾಗಬಹುದು ..ಆದರೆ ನಮ್ಮೂರಿನ ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ ಅಮರ.  

ಬದುಕು ಯಾವಾಗ ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿಯುವತ್ತ ಸಾಗುತ್ತದೆಯೋ... ಆಗ ನಾವು ಮತ್ತೊಂದು ಊರಿಗೆ ಹೋಗಲೇ ಬೇಕು. ಹೊಸ ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕು. 

"ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ....?"

 ಎಂದು ನೀವೇನಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ

ನಾನೂ ಸಹ ಕೆ, ಎಸ್ ನರಸಿಂಹ ಸ್ವಾಮಿಯವರ ಈ ಸಾಲನ್ನೇ ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

"ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ

ಎಂದೆನ್ನ ಕೇಳಲೇಕೆ ..? ಎನ್ನರಸ ಸುಮ್ಮನಿರಿ ಅಂದಳಾಕೆ"

                                                                 -ಪ್ರಕಾಶ್ ಎನ್ ಜಿಂಗಾಡೆ