ನೆರಳು

ನೆರಳು

ಮುಂಜಾನೆಯ ಹೊಂಗಿರಣದಲಿ
ನಾ ನಡೆಯುವಾಗ
ಮೂಡಿತೊಂದು ಕಪ್ಪಾದ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ
ನನ್ನದೇ ಛಾಯೆಯಲಿ
ನನಗಿಂತ ಎತ್ತರದಲಿ

ನನ್ನ ಮನಸಿನ ಜೊತೆಗಾರ
ನಾ ನಡೆದಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು
ನಾ ಕುಣಿದಂತೆ ಕುಣಿಯುತ್ತಿತ್ತು
ನಿನಗಿಂತ ನಾ ಎತ್ತರ
ಎಂಬ ಅಹಂಭಾವದಲಿ...

ಸೂರ್ಯ ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಬಂದಾಗ
ನನ್ನ ಮೇಲೆಯೇ ಸವಾರಿ ಮಾಡಿತು
ನನ್ನ ಮೇಲೆಯೇ ಏರಿ ಕುಳಿತಿತು
ನನ್ನನೇ ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿತು ನನ್ನನೇ ಮುಟ್ಟಿತು
ನಿನಗಿಂತ ನಾ ದೊಡ್ಡವನೆಂದೆನುತ..

ಕಾಲ ನೆರಳಿಗೂ ಕಾಲೆಳೆಯಿತು
ನನ್ನ ಮೇಲಿಂದ ಕಿತ್ತೆಸೆಯಿತು
ಆದರೂ ಬೆಳೆಯಿತು ಸಂಜೆಯತನಕ
ನನ್ನ ಮೀರಿಸುವರು ಯಾರಿಹರು
ಎಂದೆಂಬ ಸೊಕ್ಕಿನಲಿ..

ನೇಸರ ದಿಗಂತದಾಚೆ ಜಾರಿದ
ಎಲ್ಲಿ ಹೋದ ನನ್ನ ಮನಸಿನ ಜೊತೆಗಾರ ?
ಹಮ್ಮಿನಲಿ ಬೀಗಿದ್ದು,ಸೊಕ್ಕಿನಲಿ ಮೆರೆದಿದ್ದು
ಕತ್ತಲಲಿ ಕತ್ತಲಾಗಿ ಹೋಗಿ
ಅಶಾಶ್ವತೆಯ ನೀತಿಯ ಸಾರಿ..
           
      ✍- ಪ್ರಕಾಶ್. ಎನ್. ಜಿಂಗಾಡೆ ✍